"Ik klom en ik klom en bij elke trede voelde ik... niets.
Absoluut niets.
Geen trots, geen geluk, geen euforie."
Ik ben van de ladder gedonderd.
De ladder van succes.
Daar ben ik 3 jaar geleden kei hard afgedonderd.
Boem ! Klets!Al van kleins af aan werd mij het beeld van de ladder naar succes voorgeschoteld.Hard werken, harder werken, trapje hoger en hoe meer treden ik zou doen, hoe succesvoller ik zou worden en met dat succes zou 'geluk' komen.Met als ultieme doel die hoogste trede en 'gelukkig' zijn.
Jaren geleden begon ik te klimmen. Steeds hoger die lat, steeds strenger voor mezelf, meer discipline, harder werken, meer projecten.De beste cijfers, een diploma, een bachelor, een onderscheiding, een Master, een onderscheiding, een carrière, junior, advanced, senior, expert,...
Ik klom en ik klom en bij elke trede voelde ik... niets.
Absoluut niets.
Geen trots, geen geluk, geen euforie.
Mijn 'kapitein', mijn vader stierf op 59 jarige leeftijd en na een intensieve maand palliatieve zorg werd ik koudweg ontslagen.
Ik was in de war.
Wat was er mis met me? Waarom voelde ik niets? Ik werd doelloos.
Veranderde om de haverklap van job om dan nog ongelukkiger te zijn in mijn volgende keuze.
Tot ik 3 jaar geleden van de ladder af knalde. Loeihard.
Mijn 'kapitein', mijn vader stierf op 59 jarige leeftijd en na een intensieve maand palliatieve zorg werd ik koudweg ontslagen.
Op straat gezet, 'voldoet niet aan de verwachtingen'.Laptop en wagen inleveren en naar de deur begeleid. Geen afscheid, niks.
Niks.
En plots voelde ik 'iets'.
In mijn moment van 'rock bottom', mijn lower than low, voelde ik HET.
Geen verdriet, geen boosheid, geen teleurstelling.
Ik voelde passie, een brandend verlangen, een vuur, een missie,...Over nacht was het daar.
Mijn 'waarom'. Mijn doel.De duurzame droom die mijn ecologisch gezinde vader had, verder zetten.
Zijn liefde voor Portugal, mens, dier, verbinding.
Zijn wens voor een betere, eerlijkere en groenere wereld voor zijn kinderen werd MIJN wens en zou ik verder uit dragen voor mijn kinderen.